Sick brainwave

De zon scheen fel die verdoemde zaterdagmiddag in juli.

Verlegen maar fier kwam ze de trap op;

haar ranke schouders recht, haar gezicht omhoog gericht,

maar haar blik iets naar beneden.

Ze had een prachtige witte jurk aan;

strak lijfje en een
ruisende rok tot boven haar knieën.

Haar donkere haren in pijpenkrullen gedraaid en opgestoken
met grote klemmen.

Boven aan gekomen viel de zon precies op haar ranke
figuurtje.

Hij keek naar haar, in volle aanbidding.

Opgetogen kwam ze op hem af gestapt.

Vlak voor hem bleef ze stil staan.

Ze draaiden een halve slag om elkaar heen.

Ze verloor haar evenwicht op de stoeprand en kwam ongelukkig
op de straat terecht, maar ze was er niet minder bekoorlijk om.

Hun hoofden naderden, hun lippen raakten vluchtig.

Hij pakte haar vast bij haar handen en hield haar iets van hem af.

Als betoverd keek hij naar haar.

Zij die stralend terug keek van een afstandje.

In de verte toeterde een bus.

Één afschuwelijk moment later was ze uit het zicht
verdwenen.

Toen ze weer verscheen,

was haar jurk niet wit meer.