One of those days

Eigenlijk… eigenlijk wilde ik vandaag een hoop doen…

Een to do list van hier tot China, haastig neergekrabbeld op een gele, gelinieerde post-it, ligt al een week geduldig vastgeplakt aan m’n bureau op me te wachten. Het ding is nu al nauwelijks leesbaar meer…

Ik zal een klacht indienen bij de werkster verantwoordelijk voor m’n wachtkamer. Heb ik wel een secondant nodig… (moet toch eens een directievergadering beleggen, de bureaucratie binnen mijn organisatie komt me de neus uit).
Zal de post-it vragen even kort op te schrijven wat zijn ervaringen waren in de afgelopen week.

De wekker loopt af om negen uur.
Een goed begin is het halve werk, niet waar?
Het irritante, steeds luider wordende, monotone gepiep wekt me uit een bizarre droom.

Nog half wazig stap ik uit bed… midden in een overvolle asbak, de inhoud kiepert, onderwijl een mooie stofwolk vormend, over mijn voeten en de vloer.
Terwijl mijn linkerhand uit schiet om het rotgeluid van mijn wekker vakkundig om zeep te helpen, stoot mijn rechterhand de lamp van het dressoir.

Een grom ontsnapt aan het diepst van mijn binnenste.
Hinkend en vloekend strompel ik de gang door, onderweg naar de keuken.

Mijn linker hersenhelft vraagt de rechter hersenhelft of het verstandig is tijdens het lopen het slaapzand uit mijn ogen te wrijven.
“Moet je me daar voor wakker maken Wat is dat nou voor een vraag?” Schreeuwt rechterhelft. “Gewoon doen muts!”
Mijn linker hersenhelft wil er nog wat tegen in brengen, maar mijn handen reageren al op de impuls van rechter hersenhelft.

En natuurlijk zie ik daar door het kleedje van de hond niet.
Door een gigantische duik voorwaarts, gevolgd door een onzachte struikeling op de drempel beland ik met een misselijkmakende klap precies voor het Senseo apparaat.
Ironisch niet?

Eerst moet het water nog koken.
Me stevig vasthoudend aan het aanrecht (je weet immers maar nooit) laat ik een denkbeeldig mannetje de alles bedekkende nevel uit m’n kop waaien.

Help me herinneren dat ik nooit meer denkbeeldige mannetjes inschakel.
Zodra ik het aanrecht los laat en een stap achter uit doe, trap ik op de rand van de hondenbak.
De bak klapt tegen de pezen in m’n hiel en springt vervolgens vrolijk de keuken door.
Ja, hij kan er wel om lachen…
Ik iets minder…

Eindelijk houdt Senseo op met pruttelen en sissen.
Dankbaar druk ik op het knopje en vol verwachting tuur ik naar het kopje. De stralen zijn echter niet bruin, maar wit…
Shit… pad vergeten.

Mijn beste post-it,

Sorry, ben helaas niet in de gelegenheid het lijstje vandaag af te werken.
Het is “een van die dagen”.
Ik hoop dat je begrijpt, dat ik vandaag op bed blijf liggen.

Met hoogachting,
Je opsteller